Niniejsze opracowanie podejmuje problematykę nieobecnego dotąd w badaniach genologicznych i stylistycznych gatunku mowy - popularnonaukowej syntezy dziejów narodu na przykładzie chorwackiej i serbskiej historiografii. Nadrzędnym celem analiz jest rozważenie następującego pytania: jak to jest możliwe, że przeciętni odbiorcy, czytając popularnonaukowe książki historyczne, zakładają, iż obiektywnie odzwierciedlają one rzeczywistość przeszłą? Przyjęcie koncepcji semiozy gatunku i semiozy stylu umożliwia postawienie tezy, że uznanie prawdziwości dekodowanego tekstu odbywa się na poziomie określonych presupozycj i o charakterze gatunkowym.

Dotychczas nie prowadzono kompleksowych badań nad syntezą dziejów narodu ani w filologii polskiej, ani w słowiańskiej, ani w ogóle. Tymczasem pełni ona ważną funkcję społeczną jako istotny tekst kultury: syntetycznie i przystępnie przekazuje wiedzę na temat przeszłości narodu. Synteza odgrywa więc ważną rolę w kształtowaniu narodowej wyobraźni historycznej i imaginarium kulturowego.