Początki polskiej piłki ręcznej sięgają 1917 r., kiedy legioniści Józefa Piłsudskiego internowani w obozie jenieckim w Szczypiornie (dzisiaj jednej z dzielnic Kalisza) z nudów wymyślili nową grę. Jej zasady były bardzo proste: umieścić wypchany szmatami worek w bramce przeciwnika, używając jedynie rąk. Po wyzwoleniu podkaliskich koszarów w 1918 r. zasady gry przyswoili i przeobrazili stacjonujący tam żołnierze Batalionu Pogranicznego. To właśnie im zawdzięczać należy popularyzację szczypiorniaka w niepodległej Polsce.

Chociaż szczypiorniak powszechnie nie jest uważany za ciężki sport, Polscy kibice dobrze wiedzą, jak bardzo potrafi być brutalny. Dramatyczne chwile, jakie przeżył Karol Bielecki podczas meczu ze Słowenią na mistrzostwach Europy w Austrii w 2010 r., a także jego późniejsza postawa, jednoznacznie pokazały, że piłkarze ręczni muszą być silni nie tylko pod względem fizyczności, ale również – a może przede wszystkim – psychiki. Żeby jednak dobrze rzucać piłką na hali, oprócz tej siły trzeba mieć jeszcze kilka innych cennych przymiotów. To niezwykła wola walki i hart ducha są cechami, którymi odznaczają się prawdziwi mistrzowie. To przecież ta tkwiąca w głowie siła nie pozwala ustępować w treningach i w ciągłym doskonaleniu swoich umiejętności. To również ona każe zacisnąć zęby podczas nieudanego meczu i dać z siebie wszystko, co najlepsze. Bez niej nie byłoby rywalizacji, nie byłoby pięknych sportowych emocji.