Autorka przedstawia w swojej książce ciekawą interpretację „sztuki ulicy” jako formy debaty publicznej, prowadzonej spontanicznie, bez instytucjonalnych i politycznych uwikłań. Jednocześnie analizuje przyczyny dotychczasowych niepowodzeń tej próby odbudowy więzi społecznych i ducha obywatelskiego. Wielką zaletą książki jest osobiste doświadczenie autorki, która uczestniczyła w najważniejszych streetartowych imprezach w Polsce i na świecie, np. w organizacji międzynarodowej wystawy Urban Affairs w Berlinie. Praca dobrze zapełnia przestrzeń między socjologią przestrzeni miejskiej, takiej jak streetart czy też starsze grafitti, a teorią politycznej demokracji, w której różne działania dawniej traktowane jako margines polityki nabierają znaczenia pierwszorzędnego.