Znany francuski dominikanin, pisarz, dziennikarz i rekolekcjonista, napisał tę książkę pod wpływem obejrzanego przypadkowo w telewizji reportażu o siostrach anuncjatkach z klasztoru w Thiais pod Paryżem. Oprócz nakreślenia duchowej sylwetki królowej Francji, w niezwykle barwny sposób opisał burzliwą epokę, w której przyszło jej żyć.
Święta Joanna de Valois, królowa Francji zmarła w 1505 roku, mając 41 lat. Przez całe życie otaczał ją klimat dworskich hipokryzji, wojen i papiestwa w wydaniu Aleksandra VI Borgii. Życie tej kobiety było po ludzku wstrząsające – kaleka od urodzenia, odepchnięta przez ojca, króla Ludwika XI, bo nie była synem, potem wzgardzona przez swojego męża Ludwika XII z racji swego kalectwa, co poskutkowało unieważnieniem małżeństwa po 22 latach.
Niedługo przed śmiercią św. Joanna założyła Zakon Najświętszej Maryi Panny (Anuncjatki), którego Regułę Dziesięciu Cnót NMP przyjął w 1701 roku założyciel Zakonu Marianów, bł. Stanisław Papczyński. Ta piękna i prosta reguła skoncentrowana jest na tym, jak podobać się Bogu. Joanna nie podobała się ojcu królowi ani mężowi królowi, lecz spodobała się Królowi królów. Święta Joanna nie przyjęła nigdy habitu założonego przez siebie zgromadzenia (ubrano ją weń dopiero do trumny), pozostała wierna obowiązkom księżnej, żyła jako osoba konsekrowana w świecie, zmagając się z ciągłymi upokorzeniami i słabym zdrowiem. Do końca pełnego zawodów i upokorzeń życia cechowała ją niesamowita siła wewnętrznej godności i cierpliwości.