Temporalne punkty odniesienia, jakie stosuje człowiek w rozpatrywaniu zdarzeń, są uzależnione od sposobu, w jaki postrzega samego siebie w czasie. Badania dowodzą, że ludzie przypisują przeszłości, teraźniejszości i przyszłości różne znaczenie. Typ orientacji temporalnej człowieka zależy od tego, jaki obszar czasu uznaje on za najważniejszy.

Nauczyciel, rozpatrując zdarzenia edukacyjne, podlega także zasadzie temporalnych punktów odniesienia. Wyznaczając konkretne cele edukacyjne wobec uczniów – wychowanków, nie pozostaje wolny od własnej temporalności. Realizując wyznaczone przez siebie cele edukacyjne, może zakładać, że cechą pożądaną u ucznia jest umiejętność dostosowania do ciągle zmieniającej się rzeczywistości, albo może dążyć do tego, by w przyszłości jego dzisiejszy uczeń tworzył tę rzeczywistość.

Autorka zwróciła się głównie ku nauczycielom edukacji wczesnoszkolnej, ponieważ to oni właśnie rozpoczynają z dzieckiem wkraczającym w mury szkoły na wiele lat, wędrówkę po ścieżkach wiedzy
i umiejętności oraz wspomagają jego wielostronny rozwój.