Autorka Ewa Kosim należy do nurtu poetek, które swoją surową formą wiersza onieśmielają czytelnika i jednocześnie przyciągają go do siebie. Poznając jej teksty wyobrażamy sobie Ewę jako kobietę pełną tajemnic, z nutką smutku w tonacji głosu i iskierką zadumy w oczach. Czy tak jest? Nie wiem. Pozostawiam to ocenie czytelnika. Jedno jest pewne. Jej teksty są delikatne, ulotne, kobiece. Można by pomyśleć, że poetka pisze nie chcąc nikogo urazić, a smutek i melancholia jej wierszy, to tylko echo tego, co się wokół niej dzieje. Jakby chciała zawołać Widzicie, tyle zła, ja je czuję, boli mnie. Ale kocham i chce być kochana. Wierzę w dobro. Wierzę w jasną stronę księżyca.

Notka o autorce
Ewa Kosim, pseudonim Zingara – urodzona w Warszawie. Wiersze publikuje na Fb oraz na licznych portalach poetyckich. Kilka utworów zaprezento­wała w 2016 r. w Antologii wiosennej Grupy Poetyckiej Ogród Poe­tów „Seria poetycka z szuflady poety XVI i XVII”, a także w antologii poetów współczesnych „Wiersze sercem pisane”, „Kobieta zmienna jest", „Miłość niejedno ma imię" i „Modlitwa o miłość". Z zamiłowania jest projektantką wnętrz i ogrodów, miłośniczką muzyki klasycznej i poezji. Ewa Kosim nie unika łączenia w poezji piękna z brzydotą; w mroczne, egzystencjalne klimaty wplata światłocień i całą gamę pełnych ekspresji, kobiecych barw. Dzięki temu w jej twórczości znajdujemy dualizm, który paradoksalnie buduje harmonię kobiece­go świata wrażeń i emocji, który jawi się jako harmonijny a jednocze­śnie dynamiczny. Ów dualizm magnetyzuje, kusi, by wejść w głąb te­go poetyckiego obrazu świata, w bogactwo doznań; aby otworzyć za­mkniętą w słowach twórczość kobiety wrażliwej; by móc uczestniczyć w misterium jej specyficznej, obrazowej twórczości.