Osoba i twórczość Antoniego Goreckiego (1787-1861), jak dotychczas, niezwykle rzadko gościły na warsztatach naukowych historyków literatury polskiej. Przeciętnemu, humanistycznie ogładzonemu czytelnikowi jest on znany jako autor bajki pod tytułem Diabeł i zboże, którą sparafrazował w III części Dziadów Adam Mickiewicz. Oczywiście z jednej strony przydało to bez wątpienia Goreckiemu swego rodzaju popularności, z drugiej zaś na trwale zaważyło na tym, iż o autorze Diabła i zboża wspomina się tylko przygodnie, właśnie przy okazji lektury Mickiewiczowskiego dzieła. Istnieje zatem pilna potrzeba przypomnienia, jakże bogatego, dorobku Antoniego Goreckiego szerszemu ogółowi, skupiając się na utworach najbardziej reprezentatywnych, z których wyłania się postać Goreckiego – barda, Goreckiego – Tyrteusza, jak powszechnie go ówcześni nazywali. Traktowano go jako świadka historii, który nie przykładając wagi do nadmiernego „wygładzenia” swoich wierszy starał się w nich oddać wszystkie aktualne problemy epoki, w której żył i tworzył. Zwrócił na to uwagę Adam Mickiewicz w swoich prelekcjach paryskich, potwierdzając tym samym z wieszczego majestatu ważność tej twórczości dla współczesnego mu pokolenia.