Władysław Ślesicki, reżyser prezentowany w najnowszym albumie, swoją pracę w dokumencie zaczął pod koniec lat 50-tych od słynnej `czarnej serii`, odkłamującej propagandowe opisy rzeczywistości i wpuszczającej do obowiązującego dyskursu tematy tabu. Jak sam o sobie mówił po latach, nie miał jednak temperamentu dziennikarza, a nad publicystyczną pasją górę brały w nim zawsze kameralna refleksja i chęć dodania rangi sprawom zwyczajnym. Jego najwybitniejsze filmy to kręcone kamerą poetyckie eseje o najbardziej fundamentalnych sprawach ludzkiej egzystencji. - Myślę, że w każdym z nas, dokumentalistów, jest jakieś szczególne uwrażliwienie na rzeczywistość, na autentyk: ciekawość ludzi, ciekawość świata - potrzeba dociekania prawdy - tłumaczył.

Dokumenty Ślesickiego zdobywały nagrody na najważniejszych międzynarodowych festiwalach, m.in. w Wenecji, Edynburgu, Buenos Aires. Trzykrotnie otrzymały też przyznawaną przez czytelników `Filmu` Złotą Kaczkę. Reżyser niezmiennie podkreślał, że kino pozostało dla niego zawsze sztuką opowiadania obrazem. Siedemnaście takich unikatowych opowieści znajdziemy w najnowszym albumie `Polskiej Szkoły Dokumentu`.

Na dwupłytowym albumie znalazło się 17 z 23 dokumentów reżysera. Wśród tych, których brakuje, są m.in. wczesne filmy nakręcone z Kazimierzem Karabaszem: `Gdzie diabeł mówi dobranoc`, `Ludzie z pustego obszaru` i `Dzień bez słońca`, które NInA wydała już wcześniej na płycie `Czarna seria`.