Najwyższe władze polityczne i wojskowe państwa polskiego od początku lat dwudziestych zostały zmuszone do podjęcia szybkich działań związanych z obroną świeżo odzyskanej suwerenności. W sytuacji dynamicznie zmieniającego się układu sił w tej części Europy, środowiska opiniotwórcze i decyzyjne zapoczątkowały w Polsce dyskusję, w której ścierały się poglądy dotyczące kształtu narodowej strategii obronnej i prawdopodobnego charakteru przyszłych wojen. (…) Strategicznym celem Polski w okresie dwudziestolecia międzywojennego miało być dążenie do utrzymania w możliwie jak najdłuższym czasie istniejącego status quo. Zakładano również, że celem politycznym i wojskowym w przyszłym konflikcie zbrojnym będzie obrona podstaw ustrojowych państwa przed zagrożeniem ze strony Niemiec i Związku Radzieckiego…
Fragment książki

Na zdecydowanie wysoką ocenę zasługują zarówno dobór wykorzystanego w monografii materiału badawczego, jak i zastosowane techniki i narzędzia metodologiczne. Umożliwiają one bowiem prezentację wysokiego stopnia złożoności obiektu badań w odniesieniu do zróżnicowanych warunków przyczynowo-skutkowych, mających miejsce w ograniczonym przedziale czasowo-przestrzennym. Autor, dokonując rozbioru logicznego procesów historyczno-politycznych, jednocześnie nader precyzyjnie analizuje tworzące je jednostkowe fakty. Zdefiniowane problemy organizacji gotowości obronnej państwa w Polsce w latach 1919–1939, będące przedmiotem dociekań Autora, przedstawiono w wymiarze podmiotowym, przedmiotowym, funkcjonalnym i instrumentalnym.
Warto także zauważyć, że monografia Dariusza Rodziewicza – będąc niewątpliwie pozycją naukową – ma również potencjał publicystyczny, co w tym przypadku należy uznać za jej szczególny walor. Książkę tę z przekonaniem można bowiem polecić nie tylko znawcom przedmiotu czy studentom kierunków historycznych lub politologicznych, ale wszystkim osobom zainteresowanym problematyką bezpieczeństwa europejskiego w okresie międzywojennym.
Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Bogusława Jagusiaka