Na historię wieku XVIII możemy patrzeć jak na scenę, na której pojawia się i wybucha, iskrząc się tragicznie, ruch wolnościowy. [...] Poeci, muzycy i malarze - ożywieni nowym duchem i zaspokajający żądania nowej publiczności - stają się wybranymi depozytariuszami, a czasem prorokami wolności gdzie indziej skompromitowanej. To przerzucenie odpowiedzialności na artystów daje w jakiś sposób miarę porażki wolności na polach bitewnych opornej rzeczywistości, jej wycofania się w świat wyobraźni i życia wewnętrznego.