W latach 1931-1939 Jerzy Giedroyc redagował dwa pisma, które uchodzą za publicystyczny ewenement dwudziestolecia. "Bunt Młodych" a później "Polityka" były miejscem refleksji dotyczącej najistotniejszych ówczesnych problemów Polski.
Publicyści młodego pokolenia próbowali stawić im czoła z bezinteresowną wiarą, że trzeba wskazywać możliwości, które utrwalą niepodległość, usprawnią i wzmocnią państwo oraz zmodernizują stosunki wewnętrzne, zwłaszcza narodowościowe. Oba pisma stały się miejscem debaty prowadzonej w przekonaniu, że na przekór słabościom wewnętrznym i sytuacji geopolitycznej Polska może uwolnić się od niebezpieczeństwa, a także zdobyć status państwa stabilnego i wpływającego na sytuację polityczną w Europie.