Zamykam oczy i widzę… babcię Dzieduszycką, jak oprowadza nas, braci Cieńskich, po muzeum dziadka Włodzimierza we Lwowie.
Zamykam oczy i widzę… rodzinny dom w Pieniakach – ten, w którym się wychowałem, i ten, który zbudowałem dla swoich dzieci – moje gospodarstwo na Kresach.
Zamykam oczy i widzę… mych towarzyszy broni – ułanów, szarżujących na linie bolszewickie w wojnie 1920 roku, i żołnierzy września 1939.
Zamykam oczy i widzę… dziki buchtujące w pieniackim lesie, ptactwo na pobliskich stawach i dorodne rogacze, które potem zdobiły ściany dworu.
Zamykam oczy i widzę… bo ten drogi mi świat odszedł już w przeszłość.
"Zamykam oczy i widzę…" to ozdobiony rodzinnymi fotografiami pamiętnik Stanisława Cieńskiego (1898–1993), w którym opowiada on o codzienności i niezwykłych wydarzeniach z życia kresowego ziemianina.