Poezja Anny Pawlikowskiej jest w swojej nagości bardzo czytelna. Staje się wytrychem do sejfów, w których ukrywamy nasze najgłębsze lęki i projekcje. W nich na czarną godzinę trzymamy koła zapasowe. Zależnie od tego, skąd zawieje wiatr i gdzie nas porwie, sięgamy po nie. Tak wiersze Pawlikowskiej otwierają przed nami wrota ostateczności. Autorka stawia nas w progu i zmusza do refleksji nad następnym krokiem. Choć pisze językiem straty, udaje jej się wzbudzić na podniebieniu czytelnika smak nadziei. Zderza ze sobą słowa, które na co dzień nie są dobrymi sąsiadami, ale pod piórem Pawlikowskiej nabierają świeżych znaczeń. To poezja, która leczy wirusem ludzkiego doświadczenia tak działa literacki antybiotyk.
Bogdan Frymorgen
