„Żyjmy wiecznie!” to debiut literacki Adriana Saddlera, piewcy potęgi seksapilu i zagorzałego zwolennika matriarchatu.

– Ty napalony samcu! – uraczyła mnie niewybrednym epitetem i wylała zawartość kieliszka wprost na moją świeżo ogoloną głowę. Nie dość, że zdopingowała mnie tym do jeszcze większego oddania, to zacząłem mimowolnie sapać i mruczeć jak jaskiniowiec. Po chwilach adoracji wstałem i wziąłem ją na ręce.
– Gdzie? – rzuciłem krótko.
– Na górę! – odparła, obejmując mnie za szyję.
Wypuściła z dłoni szkło, które rozbiło się z brzękiem o posadzkę. Ruszyłem po schodach. Nie należę do atletów, a ona była dokładnie taka, jakie lubię – pełna krągłości, niczym dojrzały, soczysty owoc – przeciwieństwo kościstego szkaradztwa znanego z pokazów mody. Zawsze zadawałem sobie to samo pytanie: dlaczego modelki są tak nieatrakcyjnie szczupłe, skoro mężczyźni zdecydowanie wolą kobiece, pełne kształty. Z jakich powodów te wszystkie eleganckie stroje prezentowane są na ruchomych, smutnych szkieletach zamiast na pełnych seksapilu i tryskających życiem kobietach? Odpowiedzią był inny rodzaj perwersji, ale to nie był mój świat. Ja niosłem swoją boginię do sypialni, a pomagał mi w tym popęd i choćbym miał ją tak nieść na sto metrów przez płotki, dałbym radę, trzymałem bowiem ucieleśnienie kobiecości. Wszedłem na piętro i skierowałem kroki korytarzem.
– Tu – wskazała palcem drogę i w ten sposób trafiłem do alkowy.

Fragment

Adrian Saddler (ur. 1973) – z zawodu inżynier, absolwent mechaniki i budowy maszyn, z zamiłowania muzyk, pisarz, fotograf i podróżnik. Na co dzień przedsiębiorca i projektant, budowniczy łodzi i jachtów. Pasjonat brytyjskiego rock’n’rolla i czarnego bluesa rodem z Delty Missisipi. Gitarzysta zespołów Parafraza, Wszystkie Wschody Słońca i Larwy Polarne, z którymi publikował nagrania na kilkunastu płytach w latach 1995–2014. Z ostatnim zespołem regularnie koncertuje. Propagator idei „chcieć to móc!”. Kibic piłkarski, mąż, ojciec, patriota.