Instytut Kultury Polskiej im. Attilia Begeya w Turynie i jego wybitni animatorzy

Publikacja stanowi kompleksowe studium Instytutu Kultury Polskiej im Attilia Begeya w Turynie, będącego kamieniem węgielnym polsko-włoskich relacji kulturalnych. Podczas gdy wcześniejsze prace na ten temat ograniczały się do krótkich artykułów lub wzmianek, niniejsze opracowanie przyjmuje szersze podejście, nie tylko szczegółowo opisując działalność Instytutu, ale także podkreślając znaczący wkład osób, które go stworzyły, wspierały i utrzymywały.
Z recenzji dr hab. prof. IFiS PAN Valentiny Lepri

Praca posiada niezwykle przejrzysty układ, który został ukształtowany przez dwa czynniki: dobór rozpraw oraz chronologię działalności przedstawionej w książce instytucji. Choć praca "Instytut Kultury Polskiej im. Attilia Begeya w Turynie i jego wybitni animatorzy" składa się z ośmiu rozpraw, których Autorami są głównie Pan Profesor Piskurewicz oraz Pani Doktor Szarejko, to nie stanowi dzieła zbiorowego, a monografię koherentną i w swoim wywodzie konsekwentną, przemyślaną, poprawnie zaprojektowaną. […] Choć praca ta zgrabnie łączy rozmaite dziedziny wiedzy, np. historię nauki, historię literatury, dzieje instytucji kultury oraz socjologię, to naczelną kategorią jaką się posługuje, jest polonofilia, wprowadzona i rozwijana na tym polu przez Krystynę
Jaworską. Oznacza niepowtarzalny dla kultury polskiej splot literatury i polityki, stąd dwa ciągi rozważań w książce, czasami ukrywane pod zbiorczą kategorią włoskiej polonistyki. Pozwala nie tylko uchwycić dokonania twórców Instytutu na polu krzewienia kultury polskiej we Włoszech, lecz również wykazać intelektualne, osobiste podstawy decyzji o poświęceniu swojego życia właśnie współpracy z Polakami. […] Autorzy wyszli od słusznego przekonania, iż historia instytucji jest w dużej mierze dziejami tworzących ją ludzi. Dlatego główną periodyzację funkcjonowania Instytutu, wyznaczyli biografi ami jego członków. […] W ten sposób praca "Instytut Kultury Polskiej im. Attilia Begeya w Turynie i jego wybitni animatorzy" wpisuje się w nowoczesną ego-historię. Nie uniknęli przy tym Autorzy podjęcia się tematów trudnych, jak np. faszyzm, dzięki czemu nie generowali przy tym kolejnych białych plam. Recenzowana praca jest rzadkim w humanistyce przykładem porządnej współpracy badaczy na cztery ręce.
Z recenzji prof. dr hab. Mikołaja Sokołowskiego