Rozprawa jest – w najlepszym rozumieniu tego słowa – pracą demaskatorską. Potrzeba zastosowania takiego właśnie terminu wynika z faktu, iż powyższa charakterystyka obejmuje dwie istotne płaszczyzny (…). Po pierwsze myślę tu o płaszczyźnie poznawczej, ponieważ (...) pokazuje nam „bezmiar” stabuizowania w społecznej świadomości tej sfery życia, która jest związana z seksualnością, zachowaniami prokreacyjnymi, planowaniem rodziny, antykoncepcją. Druga płaszczyzna – ściśle związana z poprzednią – jest równie ważna, choć ma „tylko” walor metodologiczny. Dzieje się tak dzięki szczerości, uczciwości, wiarygodności badawczej Autorki, która pokazuje nam wszystkie ograniczenia metodologii i metod socjologicznych, wówczas gdy przedmiotem naszego zainteresowania są intensywnie uwikłane w normy kulturowe bardzo osobiste/personalne sfery funkcjonowania członków zbiorowości. Funkcje demaskatorskie są działaniami odkrywczymi. (…)

Jestem głęboko przekonana, iż rzetelność opisu i komentarze Autorki dotyczące sposobów dochodzenia do uzyskania materiału empirycznego na temat „aborcji” są samym w sobie badaniem poświęconym „społecznemu postrzeganiu aborcji”. (…)

Rozprawa, dzięki determinacji i włożonej pracy, dużej świadomości badawczej Autorki, w sposób niesłychanie dobitny demaskuje fakt, że sfera życia Polaków związana z seksualnością, prokreacją, reprodukcyjnymi prawami kobiet jest zdominowana przez politykę, kulturę patriarchalną i ich swoistą abnegację.

(fragmenty recenzji prof. dr hab. Anny Titkow)