W książce obiekty architektoniczne potraktowane zostały przede wszystkim jako projektory obrazów. Obrazy te, jeśli nie narzucają się same, należy odkryć i zinterpretować ich sens, często złożony i nie zawsze oczywisty. Architektura sprowadzona została więc do obrazu, podlegającego wielowarstwowej interpretacji i potraktowana jako swoista metafora, odnosząca się głównie do sfery politycznej i ideologicznej.
Wzniesiony na początku XX wieku w obrębie śródmieścia Poznania zespół monumentalnych obiektów to bez wątpienia wyróżniające się w skali ogólnoeuropejskiej przykład wykorzystania architektury i założeń urbanistycznych w celu wykreowania pewnej mitologii politycznej. Eksponowane realizacje z pierwszego dziesięciolecia XX wieku były końcowym akordem rywalizacji o wizualne opanowanie miejskiej przestrzeni publicznej, trwającej przez całe poprzednie stulecie.
Gloryfikacja Prus i niemieckiej misji cywilizacyjnej to motyw przewodni programów ikonograficznych zarówno poznańskiego Muzeum Cesarza Fryderyka, jak i późniejszego Forum Cesarskiego. Charakterystyczna dla tych programów stała obecność sacrum - związana nierozerwalnie z praktyką legitymistyczną - pozwalała wynieść niemiecki interes narodowy i pruską rację stanu na najwyższy poziom wartości, a historycznie zdefiniowana forma architektoniczna okazała się skutecznym nośnikiem mitu.