W książce przeanalizowano konstrukcję błędu jako ustawowego znamienia typu czynu zabronionego w polskim prawie karnym. Analiza ta została przeprowadzona z perspektywy pozostającej na uboczu dotychczasowych rozważańo błędzie. Należy mieć bowiem na uwadze, że przez dziesięciolecia błąd interesował przedstawicieli doktryny polskiego prawa karnego głównie z uwagi na próbęokreślenia jego istoty oraz ustalenia wypełnianych przez błąd funkcji, zwłaszczana polu wyłączenia odpowiedzialności karnej z uwagi na niemożność przypisania winy, a w ostatnim czasie również z uwagi na ograniczenia strony podmiotowej czynu zabronionego. Ponieważ celem pracy jest analiza błędu jako ustawowego znamienia typu czynu zabronionego3, to z przyczyn oczywistych występują w niej liczne odwołania do regulacji części szczególnej kodeksu karnego. Ukazuje to zarazem istotną różnicę między przedmiotem badań, których efektem jest niniejsze opracowanie, a dotychczasowym podejściem do analizy konstrukcji błędu w prawie karnym, gdzie na pierwszym planie były rozważania związane z przepisami części ogólnej kodeksu karnego.




Ze wstępu