Kim byli mieszkańcy wczesnośredniowiecznego Królestwa Chazarii? Czy były to tylko plemiona tureckie, które z czysto politycznych powodów przyjęły judaizm, jak twierdzą niektórzy uczeni? Czy może, jak wykazują inni, był to etniczno-religijny konglomerat składający się z tak zróżnicowanych pod względem narodowym i religijnym ludów, jak Alanowie, Goci, Oguzowie, Bułgarzy, Madziarzy, Pieczyngowie i Słowianie, scalony w jeden byt państwowy przez przybyłą ze wschodu pierwszą falę mongolskich nomadów? Czy może wreszcie wygnani ze swej ojczyzny nad Jordanem Żydzi, którzy natchnęli swą religią władców tego tak wyjątkowego pod każdym względem tworu, jakim było Królestwo Chazarii? A może w mniejszym lub większym stopniu prawdziwe są wszystkie te tezy? Na te i inne, niemniej intrygujące pytania, próbuje w swej książce odpowiedzieć w niezwykle kreatywny i pionierski sposób wybitny izraelski historyk Abraham Polak.

Książka Abrahama Nahuma Polaka, nosząca w języku hebrajskim tytuł Kazarija. Toldot mamlacha jehudit be-Ejropa czyli Chazaria. Dzieje żydowskiego królestwa w Europie, jest wspólną publikacją zasłużonego dla izraelskiej literatury jerozolimskiego Instytutu im. Bialika oraz wydawnictwa „Masada”, mieszczącego się w owym czasie w Tel Awiwie przy ulicy Lilienblum 33. Po raz pierwszy książka trafiła do księgarń w I kwartale roku 1943, czyli w czasach, gdy władzę mandatową w ówczesnej Palestynie sprawowali z ramienia Ligi Narodów Brytyjczycy, w Europie dokonywała się zagłada narodu żydowskiego, a pancerne kolumny niemieckiego Afrika Korps dzieliło od Jerozolimy i Tel Awiwu zaledwie kilkaset kilometrów.