Dlaczego śmierć może być dobra

Łucja Lange, jako naukowczyni i praktyczka pracująca z osobami umierającymi i w żałobie, omawia różne podejścia do śmierci oraz prezentuje inny sposób podchodzenia do spraw ostatecznych. Jej książka może stanowić punkt wyjścia do dyskusji o konieczności zmian w oferowanym wsparciu i edukacji tanatologicznej, by pomagać w sposób włączający, wrażliwy, współczujący i otwarty.
Autorka przekonuje: „posthumanistyczne spojrzenie przez soczewkę socjologii nowego naturalizmu pozwala na konstatację, że dobra śmierć to taka, którą akceptuję, która daje mi szerszą perspektywę mojego istnienia, ułatwia godzenie się z tym, że wszystko przemija. Pozwala czerpać z życia, cieszyć się nim, doceniać to, co jest. Dobra śmierć to coś, co przynależy do kategorii świadomego spoglądania w siebie i widzenia swojego «nic-nie-znaczenia», przy jednoczesnym «wszystko-znaczeniu». Bo z jednej strony jestem nikim i nie potrzebuję bycia kimś, by mieć sens, cel, szczęście, radość, znaczące życie. Z drugiej strony jestem kimś dla kogoś innego – mogę być kimś dla różnych osób, dla każdej kimś innym. Mogę nic nie znaczyć i wszystko znaczyć jednocześnie. Tak samo śmierć może być jednocześnie dobra i zła, coś kończyć i coś zaczynać, dawać ukojenie, spokój, rozpacz, żal, a nawet szczęście – jeśli tylko otworzymy się na tę wielość, różnorodność, bogactwo, ciągłość, zmienność i naturalność. Zapraszam więc do oswajania swojej śmiertelności, rozszerzania granic definiowania śmierci i żałoby, rozmawiania o tym, co ostateczne”.