Podstawę metodologiczną książki stanowi hermeneutyka, nadal będąca jednym z najważniejszych modeli dyskursu naukowego w obrębie współczesnego literaturoznawstwa i, ogólniej, humanistyki.

Autorka wyróżnia aspekt aksjologiczny interpretacji i jej funkcjonalne spojenie z lekturą rozumiejącą. Proponowaną w książce hermeneutykę osoby przeciwstawia dominującym dziś nurtom dekonstrukcyjnym, a zbliża np. do późnych prac semiotycznych M. Bachtina. Cezurą kulturową i estetyczną dla opisu najnowszych dokonań literackich jest w książce tradycja romantyczna i jej rozpoznania w pracach historyków i teoretyków literatury (np. Cz. Zgorzelskiego, M. Maciejewskiego, M.H. Abramsa, Ch. Taylora, H. Friedricha).