Prezentowana monografia dotyczy problematyki interpretacji prawa karnego materialnego. Autor za najbardziej przydatną do tego celu uznał derywacyjną koncepcję wykładni przewidującą przeprowadzenie procesu interpretacji każdego przepisu przez wszystkie typy dyrektyw. Dostrzec można także wyraźną tendencję w kierunku jej uwzględniania w judykaturze Sądu Najwyższego.

Praca oparta jest na bogatym materiale empirycznym obejmującym uchwały i orzeczenia Sądu Najwyższego z zakresu prawa karnego materialnego wydane na gruncie Kodeksu karnego z 1997 r. Przedstawia ona dyrektywy wykładni wykorzystane przez Sąd Najwyższy przy rozstrzyganiu poszczególnych przypadków interpretacyjnych oraz wskazuje na częste stosowanie modelu wykładni opartego na odrzuceniu zasad clara non sunt interpretanda i prymatu wykładni językowej rozumianej jako pierwszeństwo wyboru językowego znaczenia. Opracowanie niniejsze obejmuje także teoretycznoprawną charakterystykę dyrektyw i koncepcji wykładni oraz porusza istotne z punktu widzenia interpretacji przepisów prawa karnego problemy, jak granice wykładni, wykładnia na korzyść oskarżonego i zagadnienie nieświadomości wykładni ujmowanej w kategoriach błędu co do prawa.