Obecny kryzys jest wynikiem oddziaływania splotu czynników o różnym charakterze i różnym horyzoncie czasowym. Należy do nich zaliczyć zbyt luźną politykę makroekonomiczną Stanów Zjednoczonych, będącą funkcją nierównowagi w gospodarce światowej (global imbalances), oraz zmiany w sektorze finansowym zwiększające wyraźnie skłonność do ryzyka, którym nie towarzyszyły konieczne zmiany regulacyjne i nadzorcze. Istotną rolę odegrały też zmiany w teorii ekonomii i polityce ekonomicznej po 1979 r. Ogólnie rzecz ujmując, przyczyną jest dominacja anglosaskiego modelu kapitalizmu, w kierunku którego ewoluowały inne modele. Z biegiem czasu, gdy stopniowo kryzys finansowy przekształca się w kryzys ekonomiczny, znaczenie zaczynają zyskiwać przyczyny specyficzne dla poszczególnych krajów.
Strategie walki z kryzysem można podzielić na realizowane na poziomie globalnym (G7, G20), na poziomie Unii Europejskiej i na poziomie krajowym.
Niezależnie od działań podejmowanych na każdym z trzech poziomów, początki ożywienia zaczną się najprawdopodobniej dopiero wtedy, kiedy działania podjęte w Stanach Zjednoczonych podniosą skłonność inwestorów do ryzyka. Bardzo ważne będą jednak też sygnały o zmianie polityki ekonomicznej płynące z krajów mających nadwyżkę budżetową i na rachunku bieżącym bilansu płatniczego.

Celem książki jest analiza dotychczasowych działań podjętych z zamiarem ograniczenia skali zjawisk kryzysowych zarówno w sferze finansowej, jak i sferze realnej. Nacisk jest położony na poszukiwanie odpowiedzi na dwa pytania: 1) czy i w jakim zakresie podjęte działania przyniosły zamierzone skutki, oraz 2) czy zastosowanie niestandardowych narzędzi nie przyniesie przesuniętych w czasie negatywnych skutków, które znacząco zmodyfikują ostateczny bilans kosztów i korzyści. Autorzy poszczególnych rozdziałów poszukują odpowiedzi na te pytania w obszarze własnej specjalności naukowej, co powinno sprzyjać uzyskaniu ważnych poznawczo rezultatów analizy.