W monografii tej, analizowany uprzednio korpus tekstów Elżbiety Drużbackiej, oceniamy z punktu widzenia działań językowych mówieniowych, wyodrębnionych leksykalnie (system – semiotyka), a nazywanych przez nas „gatunkami mowy”, oznaczającymi dynamiczną koncepcję gatunków mowy, kształtowanych przez normę i uzus, w zakresie czasowników i rzeczowników mówienia. Archiwum mowy Drużbackiej jest rozumiane jako system reguł i praktyk (gatunków mowy), który sprawia, że wszelkie rzeczy powiedziane nie gromadzą się w nieskończoność w bezkształtnej masie lecz łączą się w odrębne figury, wiążą się wzajemnie rozlicznymi stosunkami, utrzymują się bądź zacierają zgodnie ze swoimi regularnościami (za: M.Foucault, Archeologia wiedzy, przeł. A. Siemek, Warszawa 1977, s.164-165. .