Myśl krakowskiego praktycyzmu w XV i XVI wieku niewątpliwie legła u podstaw praktycznego zorientowania polskiej filozofii. Potrzeba nieustannego odnoszenia filozoficznego też i teorii do praktyki życia duchownego, społecznego i politycznego stale towarzyszyła krakowskim mistrzom , a w konsekwencji doprowadziła do powstania odrębnego prądu w myśli polskiej, którego naczelny postulat dotyczy podejmowania działań, aktywności, wysiłków.

Czym jest zatem praktycyzm krakowski? Czy w swoim bogatym zróżnicowaniu i wieloaspektowości pozostaje wciąż jednorodnym prądem filozoficznym? Czy można wskazać na wspólną płaszczyznę rozmaitych jego odmian? Czy odnosi się jedynie do pewnego zespołu luźno powiązanych ze sobą zjawisk historycznych i postaw filozoficznych występujących na Uniwersytecie Krakowskim w XV i XVI wieku? Czy też jest określeniem bardziej ścisłym, tj. dotyczy uporządkowanego zbioru tez głoszonych przez krakowskich mistrzów? Wreszcie, czy można mówić o krakowskim praktycyzmie jako pewnej teorii filozoficznej?

Próba odpowiedzi na te pytania była podstawowym celem tej książki.