Nowe wiersze Krzysztofa Karaska wpisują się w wielką, nazbyt często dziś zaniedbywaną formułę poezji jako domeny ducha. Poeta mówi w nich mocnym, wyrazistym głosem twórcy, który z pełną świadomością wybrał własną drogę.

Podążając nią, niejednokrotnie zbliża się do granic tego, co niewypowiadalne, do tajemnicy oczekującej "za progiem słów". Jego duch jest krzepki, a wyobraźnia - niepokojąco nadwrażliwa. Znakomity przykład na potwierdzenie zdania, że prawdziwa poezja nie ulega modom.