Nade wszystko zaś w dziele tym, które słusznie określa się jako opus magnum Karla Christa, zbiegły się wyraźnie dwa nurty badawcze autora, a przez to dwie ścieżki spoglądania na dzieje Cesarstwa Rzymskiego: rozprawa z nowożytnymi i współczesnymi wizjami Imperium Romanum i ich różnymi (nad)interpretacjami oraz gruntowna, wszechstronna praca historyka, dla którego nie tylko głównym, lecz wręcz jedynym punktem odniesienia są źródła historyczne. Gdy do tego dodamy wielokrotnie w tym szkicu wspominaną koncepcję syntezy historycznej, której ideą jest „spójność wielowiekowego procesu historycznego”, to w pełni zrozumiemy, dlaczego spod ręki Karla Christa wyszło dzieło znakomite, najwybitniejsze w jego twórczości, ale też niemające sobie równego we współczesnej literaturze naukowej ( L. Mrozewicz, Karl Christ i Rzym nieprzemijający..., StEurGn 11, 2015, s. 251-268)