Starożytna Germania i Germanie w historiografii polskiej

Monografia jest poświęcona szeroko pojętej w nauce polskiej recepcji plemion germańskich oraz starożytnej Germanii z czasów rzymskich. Poruszana problematyka dotyczy dwóch węzłowych zagadnień: zasięgu geograficznego, zwłaszcza od strony wschodniej oraz etniczności szczególnie absorbującej polską naukę (sprowadzającej się zazwyczaj do eksplikacji starożytnych etnonimów i toponimów w odniesieniu do ziem pomiędzy Odrą a Wisłą jako słowiańskich).
Decydujący wpływ na recepcję omawianych kwestii wywarła sytuacja polityczna Polski i sąsiedztwo z Niemcami oraz silne, datujące się od końca wieku XIX oddziaływanie nacjonalizmu i zrodzonego z niego antagonizmu germańsko-słowiańskiego deformującego badania naukowe. Wpływało to na interpretację źródeł historycznych i archeologicznych, w których szczególny akcent kładziono na kwestie etniczne, co w przypadku większości rodzimych badaczy objawiło się negacją faktu przebywania Germanów na ziemiach polskich. Taki pogląd dominował w Polsce do lat siedemdziesiątych XX w. Apogeum sporu naukowo-politycznego przypadło na lata trzydzieste XX w., kiedy etniczność Germanii (wschodniej) w pierwszych wiekach po Chrystusie i spory terytorialne zdominowały wzajemne relacje nauki polskiej i niemieckiej traktującej obszary zachodniej Polski jako pogermańskie dziedzictwo.
Studia Europaea Gnesnensia. Seria Monografie. t. 2