Hymny na uroczyste święta Bogarodzice Maryjej

Józef Bartłomiej Zimorowic (1597–1677) przyszedł na świat jako syn podlwowskiego majstra murarskiego. Kształcił się prawdopodobnie we Lwowie, najpierw w szkole katedralnej, potem w nowoutworzonym kolegium jezuickim, w którym przez rok uczył się poetyki, a przez półtora retoryki. Pod wpływem duchownych preceptorów lata 1617–1619 spędził w nowicjacie u jezuitów w Krakowie, nie zdecydował się jednak na wstąpienie do zakonu. Po powrocie do rodzinnego miasta zatrudnił się jako pomocnik pisarza urzędu radzieckiego. Karierę urzędniczą rozpoczął w 1640 r., obejmując urząd pisarza ławy i pisarza rady miejskiej, a w 1646 również ławnika. W 1648 r. został wybrany dożywotnim rajcą lwowskim i jako taki pełnił szereg eksponowanych funkcji, m.in. burmistrza królewskiego, burmistrza radzieckiego i burmistrza pospólstwa. Na jego łacińską twórczość składają się opracowania historyczne dotyczące Lwowa, mowy religijne i okolicznościowe oraz zbiór hymnów poświęconych Świętej Rodzinie Iesus, Maria, Ioseph (1640). Z polskich dzieł poetyckich Zimorowica do najciekawszych należą dwa zbiory, Sielanki nowe ruskie (1663) oraz Hymny na

Hymny na uroczyste święta Bogarodzice Maryjej (1640) stanowią najważniejsze dzieło liryczne Zimorowica. Na zasadniczą część zbioru składa się dwanaście hymnów poświęconych najważniejszym świętom maryjnym, które utkane zostały z ustępów biblijnej Pieśni nad pieśniami doprawionych elementami petrarkistycznymi. Dzięki zatarciu motywowanych przez uroczystości sytuacji fabularnych na rzecz skupienia na miłosnym dyskursie Oblubieńca Jezusa, Oblubienicy Bogarodzicy i złaknionego ich miłosierdzia wiernego poeta uzyskał niezwykły efekt artystyczny. Hymny dopełnia wariacja na temat Pozdrowienia anielskiego i Litanii oraz przekłady kilku łacińskich kantyków i antyfon maryjnych, udatnie konkurujące z wcześniejszymi translacjami. Stwarzają one odpowiedni kontekst dla hymnów autorskich, nobilitując je jako równoważne i równoprawne teksty o charakterze modlitewnym.