Kurhany na Dzikich Polach dziedzictwo kultury i ostoja ukraińskiego stepu

Monografia poświęcona kurhanom jako obiektom przyrodniczym, będąca podsumowaniem ośmioletnich badań nad florą kurhanów w różnych strefach klimatyczno-roślinnych Ukrainy, prowadzonych przez polsko-ukraiński zespół badaczy – pracowników Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Chersońskiego. Publikacja ta powstała we współpracy ze specjalistami z innych dziedzin: archeologii, etnobotaniki i ekologii krajobrazu. Obszar badań obejmował 3 strefy stepów i południową część strefy lasostepu.

Dziś, gdy liczba kurhanów w południowo-wschodniej Europie drastycznie spadła, ich znaczenie jest doceniane na nowo. Zaczyna się dostrzegać bezwzględną konieczność ochrony nie tylko wartości archeologicznej czy historycznej kurhanów, lecz także ich wartości przyrodniczej, zwłaszcza ze względu na ich znaczenie dla zachowania różnorodności gatunkowej oraz rolę, jaką mogą odegrać w procesie regeneracji stepów.

Ukraina to prawdziwa „kraina kurhanów”: z pierwotnej liczby pół miliona do naszych czasów przetrwało ich około 100 tysięcy. Najwcześniejszych informacji o istnieniu kurhanów na północnym brzegu Morza Czarnego dostarczył Herodot, który w „Dziejach” wspomniał o wielkim kurhanie nad rzeką Tyras (Dniestr), gdzie miał być pochowany władca kimeryjski. Do najsłynniejszych kurhanów należy Tołstaja Mogiła z IV p.n.e., gdzie znaleziono m.in. słynny pektorał z niezwykle misternym motywem zwierzęcym, tak typowym dla Scytów, eksponowany dziś w Muzeum Historycznych Skarbów Ukrainy w Kijowie.

Ważnym uzupełnieniem książki jest dysk CD zawierający:
• ukraiński i angielski przekład rozdziału 2 i streszczenie pozostałych rozdziałów,
• bazy danych dotyczące badanych kurhanów i ich pokrywy roślinnej,
• dziewięć prezentacji ilustrujących tematykę poszczególnych rozdziałów.