Marcin Śmiglecki (1563-1618), polski jezuita, filozof, teolog, polemista religijny, jest autorem monumentalnego dzieła (1632 strony) pt. Logica, wydawanego w Niemczech (1618) i w Anglii (1634, 1638, 1658). Z tego dzieła korzystał m.in. John Locke podczas swych studiów w Oksfordzie. Śmiglecki jest uważany za najwybitniejszego polskiego logika czasów renesansu. Jego Logica przez długi czas była jednym z najlepszych i najbardziej rozpowszechnionych podręczników na Zachodzie, zwłaszcza w Anglii, gdzie korzystano z niej jeszcze w połowie XIX wieku. W filozofii Śmiglecki opierając się na poglądach Arystotelesa, uwzględnia różnych jego komentatorów, zwłaszcza Tomasza z Akwinu i Franciszka Suáreza. W wielu kwestiach przedstawia własne poglądy. Nowsze badania wykazują, że Śmiglecki jest w Polsce inicjatorem nurtu metafizyki neoscholastycznej, którego kontynuacją jest w jakimś sensie metafizyka Leibniza.

Logica to zbiór rozpraw z zakresu logiki na szerokim tle teorii poznania i metafizyki. Filozofia Śmigleckiego należy do nurtu zwanego arystotelizmem chrześcijańskim. Wykazuje znaczną oryginalność, idąc drogą pośrednią między tomizmem a suarezjanizmem - ze znacznymi wpływami filozofii renesansu.

Niniejsze opracowanie jest przeglądem treści Logiki Śmigleckiego - jakby swoistym streszczeniem tego ogromnego dzieła, poprzedzonym obszernym wprowadzeniem. Zamiarem autorów było nie tylko przybliżenie zainteresowanym badaczom myśli filozoficznej Marcina Śmigleckiego, ale także ułatwienie innym badaczom spuścizny filozoficznej tamtego okresu poruszania się wśród postscholastycznej, renesansowej terminologii filozoficznej.