Dzisiejszy uczeń i nauczyciel funkcjonują w dwóch przestrzeniach: tej realnej – fizycznej, bezpośredniej oraz cyfrowej – internetowej, zapośredniczonej. Ta druga przestrzeń w ich codziennych relacjach zaczyna odgrywać coraz większą rolę. Determinuje też ona jakość i rodzaj interakcji, wpływa na sam proces uczenia się – nauczania, a także na codzienny sposób życia. Tym samym nauczyciel w środowisku internetowym ma dodatkowe zadanie: staje się nie tylko architektem wiedzy ucznia, ale również przestrzeni uczenia się i nauczania. Biorąc pod uwagę jeden z najbardziej abstrakcyjnych i uniwersalnych procesów w społeczeństwie sieci, jakim jest oddalenie czasowo-przestrzenne, zadanie to jest trudne i wymaga specyficznych kompetencji. Pytanie – jakich, i w jaki sposób się przejawiających? Czy e-nauczyciel je posiada?

Autorka odwołując się do wyników badań własnych, podejmuje próbę odpowiedzi na te pytania. Nawiązuje do treści rozmów, które odbyła z osobami bezpośrednio zaangażowanymi w kształcenie internetowe, buduje model oczekiwanych kompetencji e-nauczyciela. W ostatnim etapie badań sprawdza, na ile kompetencje oczekiwane względem osoby e-nauczyciela są zbieżne z jego rzeczywistymi kompetencjami.