Żyjemy w czasie pandemii nudy. Nie sposób jej lekceważyć. Autor podejmuje ambitną próbę względnie kompletnego ujęcia tematyki nudy i podatności na nudę oraz nudzenia się. Pisze o nudzie w perspektywie psychologii i filozofii, ale także pedagogiki, socjologii, teologii i psychiatrii. Przedstawia definicje, teorie i typologie nudy, omawia sposoby pomiaru stanu nudy (nudzenia się) i nudy jako cechy (podatności na nudę) oraz opisuje częstość jej występowania. Rozważa negatywne konsekwencje przewlekłej (chronicznej) nudy, ale też pozytywne skutki nudy przelotnej (sytuacyjnej). Prezentuje także wyniki własnych badań nad nudą w ujęciu psychologicznym i socjodemograficznym oraz swoje refleksje teoretyczne dotyczące wewnętrznej struktury pojęcia nudy.