Pedagogika potrzebuje innowacji dla edukacji. Ale potrzebuje także rozmaitych koncepcji teoretycznych, które będą nie tylko naturalną kontynuacją minionego stulecia w ich interpretowaniu, lecz jednocześnie będą "żądać" zmiany, gdy w głowach wielu wiek XX ciągle jeszcze się nie skończył; będą "żądać" radykalnego wyjścia poza horyzont zastanego. Jest jakimś paradoksem, że myślenie o innowacjach słabło i stawało się coraz mniej... innowacyjne!? Praca Pani Profesor Beaty Przyborowskiej niesie /zawiera taką twórczą zmianę; może nawet radykalną zmianę? Dotyczy ona innowacji w perspektywie integralnej, która wychodzi od: „mapy AQAL” i w sposób przekonywujący wymusza czytanie/widzenie owych procesów w czterech kwadrantach łącznie. To jest droga nowego - innego - twórczego.
Z recenzji prof. dr hab. Ryszarda Łukaszewicza

Beata Przyborowska podjęła się zadania użytecznej teoretycznie, metodologicznie i praktycznie próby określenia podstaw pedagogiki innowacyjności, ku temu wiodła ją droga gruntownej współczesnej analizy uwarunkowań i perspektyw innowacyjności (...). Autorka dobrze wprowadza czytelnika w zagadnienia innowacyjnej funkcji pedagogiki, pedagogii innowacyjnych, poznawczych i praktycznych podejść do innowacji i do dotychczasowego dorobku w dziedzinie refleksji nad innowatyką pedagogiczną, próbuje określić status pedagogiki innowacyjności.


Z recenzji prof. dr hab. Stanisława Palk