Rozprawa stanowi (…) oryginalny głos w debacie na temat moralnej dopuszczalności stosowania ‘doskonalących’ technik medycznych. Oryginalność zaproponowanego przez Autorkę ujęcia tkwi w przyjętej przez Nią – meta-teoretycznej – perspektywie. W większości prac poświęconych etycznym aspektom ulepszania/doskonalenia medycznego można znaleźć różnego rodzaju argumenty pro i contra doskonaleniu medycznemu, wskazujące albo na jego wewnętrzną (nie)moralność, albo na jego (nie)pożądane konsekwencje. Olga Dryla we wprowadzeniu do swojej rozprawy zwięźle prezentuje te argumenty, trafnie jednak zauważa, że argumenty te można rzetelnie ocenić dopiero po uprzednim rozstrzygnięciu kwestii ogólniejszych, meta-teoretycznych – dotyczących rozumienia takich, fundamentalnych dla debaty, pojęć jak choroba, zdrowie, doskonalenie, oraz po dokonaniu refleksji nad celami medycyny. Autorka nie przesądza na wstępie, w jakim stopniu rozstrzygnięcie tych kwestii będzie rzutowało na moralną ocenę dopuszczalności doskonalenia medycznego; jak jednak pokazują Jej dalsze wywody, implikacje tych rozstrzygnięć są daleko idące.”
prof. dr hab. Wojciech Załuski