Słowo „klasztor” pochodzi od łacińskiego słowa claustrum, oznaczającego „miejsce zamknięte”. Odseparowane od świata zewnętrznego, ale szeroko otwarte na głos Boga. Ci, którzy usłyszawszy go, odnajdują powołanie do życia konsekrowanego, składają śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa oraz wiodą za klauzurą życie wspólnotowe lub pustelnicze. W Polsce istnieje 61 zgromadzeń męskich i 151 żeńskich, do których należy łącznie około 38 tysięcy kobiet i mężczyzn.

Klasztory to nie tylko mieszkający w nich zakonnicy i zakonnice, ale i mury – świadkowie historii, ewolucji myśli, przemian cywilizacyjnych. Często są wybitnymi dziełami sztuki, na których odciskają piętno kolejne pokolenia. Najstarsze założenia, wzniesione w czasach, gdy królowały formy romańskie oraz gotyckie, były przebudowywane w wiekach późniejszych, często w epoce baroku. Klasztory budowane w następnych stuleciach stanowią jedynie echo i odzwierciedlenie najstarszych form architektury sakralnej. Ich mieszkańcy mają dziś przed sobą podwójne zadanie – opieki nad nimi, by służyły kolejnym pokoleniom, oraz kontemplacji i rozsławiania nadprzyrodzonego piękna, którego iskra odbija się w zabytkowych murach.