Problematyka regulacji sektorów sieciowych stanowi już od lat przedmiot bardzo szeroko zakrojonych badań teoretycznych oraz empirycznych, czego wyrazem jest już ogromny dorobek w zachodniej literaturze ekonomicznej. Odczuwa się brak szerszego spojrzenia na proces ewolucji myśli ekonomicznej i praktyki regulacyjnej, jeśli chodzi o podejście do zakresu i form (mechanizmów) nadzoru regulacyjnego, w tym także instytucjonalnego wymiaru regulacji.
Punktem wyjścia Autora jest teza, że teoria i praktyka regulacji znajduje się w kolejnym punkcie zwrotnym. Pierwszą cezurę w ich rozwoju wyznacza odchodzenie od tradycyjnego, nierynkowego modelu funkcjonowania sektorów sieciowych i wejście w fazę ich liberalizacji. W ramach realizowanych w związku z tym reform, kluczowe znaczenia miała reforma regulacji.
Autor analizuje przesłanki i kierunki ewolucji brytyjskiego modelu regulacji RPI-X, uwieńczonej wprowadzaniem w 2010 roku nowego modelu regulacji sektora energetycznego (RIIO), a potem amerykańskiej i kanadyjskiej praktyki regulacyjnej, której doświadczenia jeszcze do niedawna była prawie zupełnie pomijane w głównym nurcie także i amerykańskiej literatury regulacyjnej oraz formułuje na tej podstawie kierunkowe propozycje w zakresie sposobu reformowania regulacji krajowego sektora ciepłownictwa systemowego.