W niniejszej książce autorka w skrócie pokazuje, jak na przestrzeni wieków kształtował się stosunek społeczeństwa do ludzi w różnym stopniu niepełnosprawnych, od całkowitego ich eliminowania (na przykład w starożytnej Sparcie) do starań o zintegrowanie ich z innymi członkami społeczności i traktowania jako pod każdym względem równorzędnych obywateli. Przedstawia wciąż istniejące uprzedzenia i to, w jaki sposób odbijają się one na sytuacji niepełnosprawnych. Dalej, opisuje metodologię badań, która doprowadziła do takich, a nie innych wniosków dotyczących ludzi niepełnosprawnych, zaś w ostatniej części książki prezentuje, jakie organizacje zajmują się ich wspomaganiem i jak to, co one oferują, jest przez nich odbierane.