Zarówno dla tych, którzy już się zetknęli z tekstami P. Bourdieu, jak i dla tych, którzy dopiero zaczynają go poznawać, tekst Rozumu praktycznego okaże się wielce pożyteczny: jest uporządkowanym wykładem jego koncepcji, zawiera jasne definicje pojęć, od dawna zawłaszczanych przez europejsko-amerykańską humanistykę, choć nie zawsze zgodnie z intencjami ich autora.
prof. dr hab. Anna Zadrożyńska, Uniwersytet Warszawski

Jest prawdą, że analiza socjologiczna nie robi żadnych ustępstw wobec narcyzmu i zdecydowanie zrywa z pochlebnym wizerunkiem ludzkiego istnienia, bronionego przez tych, którzy chcą za wszelką cenę myśleć o sobie jak o istotach niezastąpionych. Nie jest jednak mniej prawdziwe, że stanowi ona jedno z najskuteczniejszych narzędzi poznania siebie jako bytu społecznego, czyli bytu niepowtarzalnego. Kwestionując iluzoryczne wolności, jakie przypisują sobie ci, którzy tę formę samopoznania uważają za „zejście do piekieł” i co jakiś czas obwołują ostatnie najmodniejsze wcielenie „socjologii wolności” – której pod tą nazwą autor bronił już dobre trzydzieści lat temu – oferuje ona najskuteczniejsze środki zbliżania się do wolności, jaką pozwala zdobyć, wbrew determinizmom, znajomość determinizmów społecznych.
Z przedmowy

Pierre Bourdieu (1930–2002) należy do najbardziej znanych i wpływowych przedstawicieli współczesnej humanistyki. Wprowadził do niej takie pojęcia, jak habitus, „świadomość praktyczna” czy „pole symboliczne”, używane dziś szeroko nie tylko przez antropologów, ale także filozofów, socjologów i politologów. W języku polskim ukazały się takie jego dzieła, jak Zmysł praktyczny, Dystynkcja, Medytacje pascaliańskie czy Męska dominacja.