Globalizacja i towarzyszący jej wzrost współzależności między państwami wymusza rozwój nowych form współpracy międzynarodowej. Aby wyjaśnić istotę tej kooperacji na gruncie nauki o stosunkach międzynarodowych, sformułowano teorię reżimów międzynarodowych, tj. konglomeratów instytucji, traktatów, prawodawstwa i regulacji wewnątrzpaństwowych oraz nieformalnych ustaleń między państwami, opartych na wspólnie podzielanych wartościach i zasadach. Reżimy międzynarodowe dowodzą swej przydatności w wielu dziedzinach, z których najważniejsze jest bezpieczeństwo. Wśród licznych zagrożeń dla bezpieczeństwa międzynarodowego na szczególną uwagę zasługuje wzrost liczby państw posiadających broń jądrową lub dążących do jej zdobycia. Aby ten wzrost zahamować, a jednocześnie umożliwić pokojowe korzystanie z energii atomowej, w 1968 r. z inicjatywy USA, ZSRR i Wielkiej Brytanii zawarto Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej. Zapoczątkowało to kształtowanie się międzynarodowego reżimu nieproliferacji broni jądrowej, dziś będącego jednym z najlepiej rozwiniętych i zinstytucjonalizowanych reżimów międzynarodowych.