Wczesnobarokowa Sonata IX pochodzi ze zbioru Plectrum musicum op. 4. Utwór składa się z trzech części, których wspólną cechą jest wolne tempo i konsekwentnie prowadzony dialog dwóch koncertujących instrumentów. W niniejszym wydaniu przyjęto zasadę minimalnej ingerencji w tekst źródłowy. Zamiast komentarza krytycznego dołączono faksymilia poszczególnych ksiąg głosowych. Realizacja basso continuo została zawarta w niniejszym wydaniu ze względów praktycznych, a napisano ją z myślą o organach lub pozytywie. Stanowi ona propozycję opartą na oryginalnym cyfrowaniu oraz siedemnastowiecznych regułach.