Teoria i praktyka oddziaływań profilaktyczno-wspierających rozwój osób z niepełnosprawnością Tom 2.1

Zaprezentowany punkt widzenia jest wyrazem nadziei na sprowokowanie debaty wokół koncepcji oraz praktyki wspierania i wspomagania w pedagogice specjalnej, ich wspólnych i rozłącznych znaczeń. […]
Autorzy, których opracowania zamieszczono w I części niniejszego tomu, określili założenia i uwarunkowania interdyscyplinarności oraz wielokontekstowości wczesnego wspomagania i wspierania rozwoju oraz rehabilitacji. Przełożenie punktu ciężkości w rehabilitacji i edukacji z uszkodzeń osoby na zachowane możliwości/zasoby jest obowiązującym paradygmatem w pedagogice specjalnej. Problem specyficznych trudności w uczeniu się uczniów z różnymi stopniami i rodzajami niepełnosprawności musi więc eksponować pozytywny nurt myślenia o zaburzeniu, który pozwala na stworzenie odpowiednich warunków do poszukiwania potencjalnych zdolności i podkreślenie nie tego, co specyficzne, ale tego, co tkwi w zasobach ludzkich. Poszukiwanie wspólnych, a nie swoistych problemów osób pełno- i niepełnosprawnych, co tak wyraźnie podkreślał A. Hulek (1992), wymaga od nauczycieli poszukiwania takich strategii edukacyjno-terapeutycznych, które będą jednocześnie korygować i kompensować trudności oraz wspomagać/wspierać uzdolnienia.
W II części niniejszego tomu, ukazującej formy i metody pomocy rodzinom osób z niepełnosprawnością, zwrócono uwagę nie tylko na problem stosunku rodziców do niepełnosprawnego dziecka i pomoc w zakresie wspierania jego rozwoju w procesie rehabilitacji, ale także podkreślono szczególną rolę ojców i innych członków rodziny (rodzeństwa, dziadków) w procesie terapii, trudną miłość matek, często przeżywaną w samotności, w opozycji do nastawień społecznych, oraz świadomość wychowawczą i odpowiedzialność rodzicielską.
(fragmenty z Wprowadzenia)