Zbiór interpretacji historycznoliterackich poświęconych twórcom z różnych, czynnych wówczas pokoleń. Centralne miejsce zajmują w nim szkice dotyczące Tajni Zenona Przesmyckiego (Miriama) jako poetyckiego manifestu symbolistycznego i Snów Marii Dunin Karola Irzykowskiego – nierozpoznanej dotąd polemiki z Miriamem. Bractwo Wielkiego Dzwonu to ironiczne określenie, jakim Irzykowski nazwał współczesnych sobie poszukiwaczy lub kreatorów głębokich sensów świata, młodopolskich artystów słowa. Sam jednak, pomimo dość ostrej krytyki, aspirował do członkostwa w tym Bractwie, do odegrania wydatnej roli w ruchu Młodej Polski. Pozostali bohaterowie rozważań to poeci, których można zaliczyć do Bractwa: Kazimierz Tetmajer, Tadeusz Miciński, Wacław Lieder, Leopold Staff. Pojawiają się też obok nich nazwiska mniej oczywiste, jak Jan Lemański, Adolf Dygasiński czy nieprzejednany przeciwnik modernizmu – Antoni Sygietyński. Wszystkich ich połączył pociąg do palimpsestów, skłonność do piętrzenia znaczeń, kamuflowania i zacierania tropów literackich, wokół których koncentrowała się wyobraźnia artystyczna przełomu wieków.