Właściwości fonetyczne poszczególnych listów pozwalają na uchwycenie nie tylko zakresu wariantywności i stopnia normalizacji, ale także zróżnicowania regionalnego przynajmniej części poszczególnych procesów. Po raz pierwszy zatem opis języka I połowy XVI wieku (a dokładnie drugiej jego ćwierci), dzieki wykorzystaniu jednorodnej bazy materiałowej, objął całość fonetycznych nieseryjnych procesów normalizacyjnych, w dużym stopniu zbliżonych do uzusu i normy uzualnej.