Siedem wykładów, wygłoszonych przez Wernera Jaegera w roku 1960 na Uniwersytecie Harvarda, których przekład oddajemy do rak polskiego Czytelnika, stanowi nie tylko ostatnie dzieło wybitnego niemieckiego uczonego, autora wielkiej Paidei, ale jest także uzupełnieniem i znakomitą syntezą jego wcześniejszych badań. Stanowią one punkt, w którym spotykają się wszystkie zainteresowania Jaegera, zajętego już to wielkimi tematami przedchrześcijańskiego antyku, już to zjawiskami o największym znaczeniu dla myśli chrześcijańskiej, od samych jej początków. Interesował go też proces odwrotny: wpływ gwałtownie rozwijającej się nowej religii na przedchrześcijańskie struktury, filozofię oraz koncepcje kultury i wychowania. U podstaw tych studiów stoi przekonanie, że cała europejska kultura opiera się w równym stopniu na dwóch wielkich filarach: kulturze antycznej i tradycji chrześcijańskiej, oraz że lekceważenie lub pomijanie któregokolwiek z nich z konieczności zmierza do zafałszowania rozumienia tradycji jako takiej.