Podobnie jak całe dzieło Claude'a Lévi-Straussa, niniejszy tom, który swój tytuł zapożycza od jednego z rozdziałów, podkreśla nierozerwalną więź pomiędzy „myślą mityczną i myślą naukową", nie redukując bynajmniej tej drugiej do tej pierwszej. Przypomina nam, że pomiędzy społeczeństwami określanymi jako złożone a tymi, które uważa się „za pierwotne lub archaiczne", nie istnieje tak wielki dystans, jak długo sądzono. Stwierdzenie to wynika z procedury czy, mówiąc inaczej, z metody, która jednocześnie zmierza do zrozumiałego ujęcia codzienności: „To, co dalekie, wyjaśnia to, co bliskie, lecz to, co bliskie, może również wyjaśnić to, co dalekie".
Z przedmowy

Levi-Strauss podkreśla, że każda praktyka, wierzenie czy obyczaj, „niezależnie od tego, jak wydawałyby się dziwne, zaskakujące czy nawet oburzające", mogą być pojmowane wyłącznie w odniesieniu do swego kontekstu.