Autorka zaprasza w czasy saskie, w obszar słabo i nierównomiernie dotychczas oświetlony. Stara się zatrzeć panujące powszechnie wrażenie gorszego (saskiego) i lepszego (stanisławowskiego) czasu dla teatru. Konstruuje nowe imponujące pole badawcze, wypełnione odkrywczą dokumentacją literacką, teatrologiczną i kulturową, olśniewające erudycją, inspirujące przykładami nowatorskich odczytań tekstów i faktów kultury. Trwanie i ciągłość polskiej kultury teatralnej w czasach saskich zostają tu bezspornie przywrócone naszej wiedzy i świadomości dziedzictwa wzbogaconego wielością europejskich nawiązań. Autorka głosi potrzebę zmiany waloryzacji okresu saskiego jako ważnego ogniwa procesu rozwoju polskiej kultury teatralnej.