Autobiografia Marii Skłodowskiej-Curie to rzeczowa relacja z życia dwukrotnej laureatki nagrody Nobla. Autorka stawia na odtworzenie faktów, dzielenie się swoimi przemyśleniami, unikając przy tym górnolotnych słów i wygładzonej autokreacji. Jej opowieść daleka jest od stawiania sobie pomnika i budowania mitu. Skłodowska jako pisarka nie przestaje nigdy być naukowcem.
Publikacja maluje obraz lat dzieciństwa i dorastania w Polsce w czasach zaborów. Odtwarza późniejsze życie obdarzonej wybitnym umysłem emigrantki, która za sprawą pracowitości i konsekwencji zostaje wybitną uczoną. Autorka tłumaczy, co skłoniło ją do nauki przedmiotów ścisłych oraz wyjazdu na studia do Paryża. Ukazuje zarówno blaski, jak i cienie pracy w laboratorium. Ujawnia genezę wydzielenia nowych pierwiastków, polonu i radu – przedsięwzięcia, które zapewniło jej stałe miejsce w panteonie najwybitniejszych naukowców. Odsłania też bardziej prywatne oblicze, wypełnione obowiązkami matki i żony.