Corpus delicti – ślad lub przedmiot stanowiący podstawę do przedstawienia wniosków dotyczących popełnionego czynu i sprawcy. Tak głosi słownikowa definicja. Lektura zaproponowanych w tym tomie tekstów nasuwa takie właśnie sformułowanie. Ciało jest tu przedmiotem rozważań, dokonuje się oględzin jego rozmaitych aspektów, prowadzone są one z różnych perspektyw i przy użyciu odmiennej terminologii. Stało się ono śladem stanowiącym podstawę do przedstawienia wniosków, tak dotyczących praktyk, jak i sprawcy/sprawców działania. Zbiór pomieścił w sobie prace o różnej treści, ale wszystkie dotyczą społecznych i kulturowych aspektów cielesności, seksualności i tożsamości oraz związków między tymi fenomenami we współczesnych społeczeństwach. Autorzy wychodzą od stwierdzenia, że ciało w każdej kulturze na przestrzeni wieków było obiektem rozmaitych manipulacji i mechanicznych ingerencji. Wiązało się to zarówno z dążeniem do realizacji specyficznych dla danej kultury wzorców atrakcyjności i piękna, jak i z funkcjonalnymi społecznie normami. Jednak w kulturze współczesnej obserwujemy „nadobecność ciała”, wieloaspektowe zainteresowania nim, które, jak się wydaje, nie mają historycznego precedensu. Ciało wizualizowane, młode i nagie, wyzwolone z fatalizmu jest stale obecne w różnych tekstach kultury.