Zainteresowanie energią wiatru oraz praktyczne jej wykorzystanie występuje od zarania cywilizacji. Pierwszym znanym i wiarygodnie udokumentowanym sposobem było napędzanie łodzi przez Egipcjan około 3200 roku p.n.e. Istnieje także zapis w Kodeksie Hammurabiego z XVIII wieku p.n.e. wskazujący, że wiatraki mogły być w starożytnym Babilonie używane do pompowania wody i nawadniania pól uprawnych1 . Interesujący projekt urządzenia napędzanego wiatrem pochodzi z prac Herona z Aleksandrii z I wieku n.e. był to prosty instrument piszczałkowy. Za wynalazców wiatraków do mielenia ziarna uważa się Persów. Pierwsze tego typu młyny zostały opisane w X wieku n.e. przez perskiego według niektórych źródeł arabskiego pisarza i geografa Estakhriego jako powszechnie używane w Chorasanie (dzisiejszy wschodni Iran i zachodni Afganistan). Rewolucyjna metoda mielenia ziaren na mąkę trafiła do Europy dzięki krzyżowcom i była rozwijana aż do 1763 roku, gdy James Watt zmodernizował silnik parowy Thomasa Newcomena. Data ta symbolicznie rozpoczęła erę pary, a węgiel i kolejno ropa naftowa wyparły wiatr jako główne źródło energii w gospodarce (Hills, 1996; Mathew, 2006).